زمان کودکی هرگز به دوران بزرگسالی فکر نکردم، چه برسه به اینکه حسرتش را بخورم. تا جایی که می‌دونم فکر می‌کردم همین کودکی که هستم تا ابد همین است.
حالا بعد گذشت سالیان سال که به اجبار دوران بزرگسالی را طی می‌کنم، دلم بدجوری هوای دوران کودکی کرده. در نظر من بزرگسالی یعنی ت را در اعمال و رفتار پیاده کردن. به عبارتی دقیق یعنی فیلم بازی کردن. چیزی که به شدت از آن متنفرم. و از آدمهای اینچنینی به دور و در نتیجه از جمع منزوی.
( بعد از مدتها بی‌حوصله بودن، موجاب شدم این دو خط را بنویسم. همین به اجبار نوشتن، حال و هوای روزگارم را به شفافیت ذکر می‌کند.)
درباره این سایت